توصيه مطلب

حامد حسنی:

جامعه آرمانی جامعه است که در جهت برنامه‌های از پیش تعیین شده خود حرکت کند‌. و سعی کند موانع را تا جایی که قابل امکان می‌باشد از پیش روی خود بردارد‌. معمولا برای رسیدن به هدف هیچ مانعی بر سر رسیدن به اهداف نباید مانع توقف کشوری یا گروهی برای رسیدن به هدف آن‌ها باشد، ما باید سعی کنیم موانع را تا جایی که ممکن است کنار بگذاریم دلیل تراشی بیجا نکنیم و به سمت هدف خود با قدرت حرکت کنیم. باید از آفات در طول مسیر جلوگیری کنیم. یکی از آفت‌های خطرناک شعارزدگی است، شعار زدگی بسیار راحت می‌تواند یک گروه یا جامعه را از رسیدن و حرکت کردن در مسیر درست به سوی هدف بازدارد. رسیدن به هر هدفی نیاز به انگیزه و استفاده از کلید واژه‌های خاصی دارد اما نباید استفاده از این موارد بدل به عادتی جدا نشدنی شود. می‌بایست در این حرکت در مسیر و عبور و کنار گذاشتن موانع از شعار و شعارزدگی تا حدودی فاصله بگیریم این یک واقعیت است که شعاربه همبستگی و یکپارچه شدن یک ملت کمک می‌کنند اما زیاده‌روی و اسرار آن نیز می‌‌تواند مشکل ساز شود. راه‌حل مورد نظر برای حل این مشکل سوء استفاده نکردن از اشعار و استفاده بجا و صحیح آن در عرصه‌های مختلف می‌باشد. جامعه آرمانی جامعه در عین استفاده درست و بجا از اشعار مختلف بتوانند به همان صورت با قدرت به سمت هدف حرکت کنند.ود، این موضوع از این موضوع در همان آغاز مورد توجه بسیاری از اندیشمندان قرار گرفت، البته ما ایرانی‌ها چه دوست داشته باشیم که به این صفت نزدیک شویم و چه دوست نداشته باشیم، مردمی هستیم که در اکثر موارد احساسات‌مان در اتخاذ و انتخاب مسیرمان نقش تعیین کننده‌ای را ایفا می‌کند. حالا ببینید کار به کجا کشیده که معاون فرهنگی تربیتی زندا‌ن‌های کشور مصاحبه کرده که در هر 52 ثانیه یک نفر راهی زندان‌های کشور می‌شود و بین خروجی آن و تعداد واردین هیچ تناسبی وجود ندارد این نتیجه طبیعی احساساتی است که بدون مطالعه، بدون تعمق، و بدون فکر است. البته احساساتی بودن این طور هم نیست که همیشه جنبه ‌‌منفی به خودش بگیرد بلکه بارها مشاهده شده در بعضی مقاطع مخصوصا” در حوادث غیر مترقبه مثل سیل، زلزله، و همچنین وقتی روزنامه‌ها برای کمک‌های انسانی به کسی، احساسات مردم را تحریک می‌کنند به شدت جنبه ‌‌مثبت به خودش می‌گیرد که ابته این نوع تحریکات در دنیای امروز تقریبا” همه در دست رسانه‌های عمومی است. روزگاری میلیون‌ها جفت چشم، نگران بازگشت یا عدم بازگشت گونزالوس کودک 6 ساله ‌کوبایی می‌شوند در حالی که، همان روز و همان ساعت صدها کودک همسن و سال او از گرسنگی می‌میرند و آب هم از آب تکان نمی‌‌خورد.

انتهای‌پیام/2/