پیک های دعوتی که از آن سوی جهان بی پاسخ ماند به این امید که اختراع ایرانی با نام ایرانی در بازار های جهانی گام های بلندی بر دارد اما حیف و صد حیف که آن چه نصیب نابغه و مخترع ایرانی شد کفش پاره حمایت از وی در میدان تولید و جبهه اقتصادی بود.
از همان کودکی به واسطه استعداد خارق العاده اش هر روز دست به اختراعی نو می زد و در هر جشنواره علمی هم که نبوغ و اختراعش را ارائه می داد پذیرفته می شد اما آن چون حوزه های مرتبط با اختراعاتش پا به میدان حمایت از وی با تولید انبوه ننهادند به همان ثبت اختراع و مقام آوردن در جشنواره ها ختم شد.
آخرین اختراعش هم کفش هوشمند بود که این اختراع سبب شد تا همه فعالان قدر وقدرت اقتصادی و تولیدی جهان برایش دعوت نامه بفرستند و حتی برای شرایط طرف قرار داد به برخی از کشورها نیز سفر کرد اما چون هدفش عرضه انبوه این اختراع از ایران به جهان است نه از دیگر کشور ها به ایران حاضر نشدند پای قراردادهای هنگفت مالی تجار خارجی بنشیدند و به ایران بازگشت اما حیف و صد حیف که در این سال ها آن چه نصیبش شده هیچ بوده و هیچ.
چرا که آن چه می تواند چرخ تولیدش را بچرخاند و قراردادهای تولیدی اش را نهایی کند سرمایه گردش است که وی با این که کفش های آهنین بسیاری در این سال ها به پا کرده اما قوانین سفت و سخت بانک ها سبب شده تا همچنان در میانه راه دست و پا بزند گاهی هم عطای این تسهیلات را به لقایش آن هم به واسطه اجرا شد مر قانون که تنها خاص خراسان جنوبی است ببخشید.
اما این نابغه کیست و آخرین اختراع از 147 اختراعش چیست که آن را به وارد گردونه تولید کرده است؟
میثم احمد پور، ساکن فردوس خراسان جنوبی که دکتر حقوق بین الملل و 2 دکتری افتخاری کامپیوتر و الکترونیک را نیز در کارنامه اش دارد اکنون نیز طلبه حوزه است انگار آموختن برای این نابغه و مخترع تمامی ندارد.
آخرین اختراعش هم کفش هوشمند است که چون نمونه مشابه در دنیا ندارد و برای اولین بار در در ایران تولید شده است خواهان بسیاری در جهان دارد به طوری که 12 دعوت نامه از کشورهای خارجی برای انعقاد قرار داد با وی ارسال شد اما وی هیچ کدام را نپذیرفته و اعلام کرده می خواهد اختراعش با نام ایران و از ایران به جهان صادر شود.
اما آن چه سبب شده تا این مخترع با این که دست رد به سینه بسیاری از تجار و قدر و قدرت های اقتصادی جهان زده است اکنون به بن بست تولید بیندیشد پای کار نبودن مسئولان و بانک هاست.
چرا که بانک ها حاضر نیستند برای این کفش طلایی تسهیلاتی بدون دردسر به وی بپردازند انگار برای بانک ها به گفته وی در ایران اهرم نظارتی نیست که بخواهد عملکرد و قوانین بسیار سخت گیرانه آن ها را مورد بررسی و وارسی قرار دهد و تولید کننده اعلام دادخواهی از بانک ها کند.
البته این موضوع در خراسان جنوبی برای آن هایی که می خواهند گام در میدان تولید بگذارند بیش از پیش نمود و بروز دارد به طوری که انگار «مر قانون» ویژه خراسان جنوبی است و هیچ انعطافی هم نمی توان در آن ایجاد کرد.
به گفته این نابغه عرصه تولید آن چه وی را در این میدان با این که بدون سلاح و تسلیحات (حمایت تسهیلاتی) در خط مقدم جبهه اقتصادی و تولید حضور دارد تاکنون سرپا نگه داشته اعتقاد قلبی وی است و گرنه یا باید به دعوت های کشورهای جهان پاسخ مثبت می داد و یا هم کار را در همان میانه راه رها می کرد.
بعلاوه هر از نهادهای چون بسیج سازندگی گلایه ای ندارد چرا که آن حمایت خویش که همان معرفی به بانک ها برای دریافت تسهیلات است را انجام می دهند اما کار لنگ حمایت بانک هاست آن هم هفت خان رستمی که باید برای دریافت منابع تسهیلاتی طی کند.
گره کور بند تولید انبوه و عرضه آن با نام ایران در گره بازشدن منابع تسهیلاتی درخواستی است که گویا با راه نیامدن بانک ها و قوانین سفت و سختی که آن ها پیش رویش نهاده اند این گره نه با دست که دندان هم باز شدنی است.
گلایه دیگری هم دارد و آن که مسئولان هیچ گاه حامی میدان داران تولید نبوده اند چون نمی دانند که با چوب های لای چرخ بسیاری چون بیمه، مالیات و هزینه های گزاف، بالا و پایین شدن ثانیه ای دلار و… به جای این که تولید کننده را دلگرم به ادامه کار کنند سبب می شوند تا یا درجا بزند یا تا همه مقدار اندکی که از مسیر تولید را پیموده به همان اکتفا کند.
دلیل اصلی این که همیشه تولید کنندگان داد دارند این است که مسئولان برای تولید کنندگان تصمیم می گیرند که هیچ آگاهی از مشقات یک تولیدکننده ندارند.
امید که آن طور که خارجی ها به اهمیت و نتیجه مثبتی که تولید کفش هوشمند داشته پی برده اند و خواهان تولید آن با نام کشورشان هستند در ایران و خراسان جنوبی نیز مسئولان به این مهم پی ببرند و شاهد تولید انبوه و متناسب با نیاز مشتری در این واحد تولیدی باشیم.
ثبت دیدگاه